De grenzen opzoeken

We kunnen geen afscheid nemen van de Mehkong, dus we blijven nog een nachtje. Ook fijn om een dag te hebben om even wat kleren te laten wassen, het internet bij te werken en een beetje rond te hangen.
Chiang Khong stelt als dorp niet veel voor, maar er is een leuk en goed restaurant, een internetcafe en ons guesthouse is superleuk.
Zowel tijdens ontbijt als lunch kijken we uit over de rivier en zien de kleine bootjes van Thailand naar Laos varen en omgekeerd. Met de grotere pont worden vrachtwagens heen en weer gebracht. We kijken een poosje bij de haven en zien hoe een vrachtwagen gelost wordt in kleinere boten. Met een hele horde mannen worden de zakken 1 voor 1 met de hand in de boot gebracht. Het deed Hans denken aan de oude tijden in de Rotterdamse haven.
In de middag charteren we zelf een klein bootje en laten ons een uur op en neer over de Mehkong varen. De rivier staat heel laag dus er steken allemaal rotsblokken bovenuit, waarop jongens zitten te vissen. Ik zie geen verschil tussen de Laoskant en de Thaise kant, maar het is leuk zo over de grens te varen.

Donderdag is toch de tijd gekomen om afscheid te nemen van de Mehkong. We rijden er nog de halve dag langs, ik zoek de kleinste weggetjes uit om maar zoveel en zolang mogelijk langs de rivier te kunnen rijden. Het rijdt lekker rustig en het landschap wisselt van beboste bergen tot valleien met rijstvelden. Er is een kilometer of 30 waar de weg niet meer bestaat. Er wordt blijkbaar een bredere aangelegd, er ligt een grote rode zandvlakte waar we overheen geleid worden. De bomen en struiken langs deze "weg" zijn overdekt met rood stof, zo te zien zijn ze al een tijdje bezig. We komen nog langs het drielandenpunt: Thailand, Myanmar (Birma)en Laos. Het is een soort combinatie van kermis, Efteling en braderie, dus langer dan 10 minuten houdt ons dat niet op.
's Middags brengen we een bezoekje aan het noordelijkste puntje van Thailand, de oversteek naar Myanmar. Het is ook hier vooral veel markt en drukte, dus na een lekker noodlesoepje trekken we weer gauw de bergen in.

We belanden op een bochtige weg door de bergen, omzoomd door rijstvelden en wat hoger door theeplantages, afgewisseld door bossen en dorpjes. Het is ontzettend steil, kilometers lang kunnen we alleen in z'n twee rijden, maximaal 30 km per uur. Sommige stukken zelfs maar in z'n 1. Op zo'n 1300 meter komen we in Mae Salong, een dorpje wat bekend staat om z'n chinese uitstraling, hier wonen de nazaten van vluchtelingen uit China, uit de tijd dat het communisme de macht overnam. Het chinese gehalte uit zich voornamelijk in veel chinese tekens, chinees eten en de mensen die er redelijk chinees uitzien. De mannen zijn voor thaise begrippen ook best lang (hoelang is een Chinees?). Verder is het in onze ogen een thais dorp, wat wel op een prachtige plek ligt. Het is omgeven door theeplantages en we zijn blij met onze "kamer", een luxe bungalowtje met een balkon met uitzicht op al dat moois.
Voordeel van deze hoogte is dat de nacht koel is, we genieten van een dik donzen dekbed.
Nadeel van dat chinese gedoe is dat het eten ook chinees is. We kiezen maar wat, tjap tjoi en bami staan niet op de kaart. Er staat dat we gekookte ham en gestoomd brood krijgen. We krijgen een enorme kom bouillon met daarin een stuk bot met wat minimale stukjes vlees en een enorm dik vet vel er omheen. Daarbij inderdaad een gestoomd broodje, wat met de bouillon goed te eten is. We delen de 30 gram vlees eerlijk en zijn blij dat we nog een fles whisky en een fles cola op de kamer hebben staan. Ook hebben we nog wat geroosterde kokosnoot en pinda's dus we hoeven geen honger te lijden.

Als we wakker worden is het bewolkt, dat zien we niet, maar we horen de regen tikken op het dak. Het zijn kleine miezerbuitjes, niet genoeg om het stof te doen neerdalen. Ook betekent het niet dat het koud wordt, het vest wat ik uit gewoonte aandoe, kan al gauw weer uit.

Na het ontbijt (toast met ei,niks bijzonders) sturen we de bochten weer in. Weer een prachtige route en ik probeer zoveel mogelijk weggetjes te zoeken die door de bergen langs de grens met Myanmar gaan. Voordeel is dat het lekker rustig is, nadeel is dat er de ene na de andere militaire checkpoint is. Niet dat we ooit hoeven te stoppen, maar dan weet je wel telkens weer dat het geen Nederland-Belgie grens is. Als we door een bergdorpje rijden komt er een oud vrouwtje met sporttas naar ons toerennen en maant ons te stoppen. Ze wil blijkbaar meerijden en wij hebben niet voor niets een pick-up, dus we pikken haar up. Terwijl ze in de laadbak klimt komt een horde giechelende pubermeiden aangerend en die klimmen erbij. Nou, wij vinden het prima en rijden verder. Een paar kilometer verder willen de meiden eruit en bij de grote weg stapt het oude vrouwtje ook uit. Leeg rijden we weer over de grote weg. We komen bij een prachtig in het groen gelegen resort waar we een late lunch eten. Het is echt heel mooi aangelegd, met een grote vijver, enorme bomen en planten. Maar we blijven niet, we gaan door naar Chiang Dao. Daar aangekomen zijn onze eerste twee opties vol, maar vinden we gelukkig nog een leuk bungalowtje aan de voet van de berg. Hier blijven we de komende twee nachten, om een beetje te wandelen in de bergen.

Foto's volgen een volgende keer, we moeten proberen voor donker onze bungalow terug te vinden...