Koken, bergen, zonsopkomst en the mighty Mekong

Eerder schreef ik al over ons relaxdagje op vrijdag, wat we eindigen in het park van Chiang Mai. Zo'n park is echt een verzamelplaats van allerlei figuren, er wordt hardgelopen, geslapen, gebadmintond, gegeten en gedronken, gefitnessd en geknuffeld.
Op een gehuurde rieten mat slaan we in het koele groen alle activiteit gade. Met af en toe een zakje fruit en een ijsje komen we zo de middag wel door. 's Avonds wandelen we naar de rivier om met uitzicht op het water en Chinatown aan de overkant een paar lekkere curry's naar binnen te werken.

Onze laatste dag in Chiang Mai, afgelopen zaterdag, staat in het teken van eten. En ja, ik weet het, het lijkt of elke dag in het teken van eten staat, maar deze dag toch nog iets meer dan anders. We doen namelijk een kookcursus! Samen met twee engelse meiden krijgen we les van Oi in een prachtig oud teakhouse in een steegje van Chiang Mai. De keuken is buiten, naast een grote werktafel staan er een stuk of 12 enorme wokbranders. We beginnen met naar de markt gaan, Oi vertelt ons alles over de verschillende groenten en kruiden, de sauzen die gebruikt worden en waardoor je bepaalde ingredienten kan vervangen in Europa. Ze weet precies wat waar wel en niet te koop is. We boffen met ons kleine groepje, we zien andere kookcursussen lopen met wel 12 cursisten, wij krijgen in ieder geval aandacht genoeg.
Met mandjes vol koriander, basilicum, vissaus, pepers, citroengras, kafirbladeren, kleine courgettes en groene papaya's keren we terug in de keuken. Eerst leren we een hapje te maken. Heel simpel, een beetlenutblad (of slablad) vouwen en vullen met piepkleine stukjes gember, limoen, peper, kokos, knoflook en een beetje chilisaus. Dichtvouwen en opeten, echt heerlijk!
Daarna begint het echte werk. We koken soep, malen currypasta waarmee we een curry naar keuze wokken, mengen papayasalad en seafoodsalad, rollen loempiaatjes met banaan, met pittige vulling, met basilicum. We roerbakken Phad tai en maken tot slot mijn favoriete sticky rice met mango: rijst gekookt in kokosroom met palmsuiker en echt rijpe mango. Hans maakt banaan in kokosmelk, ook verrukkelijk. We zitten echt tot onze nek toe vol als we om een uur of drie klaar zijn. Alle recepten krijgen we mee in een boekje, dus wie weet boffen jullie nog eens met een thais buffet?

We denken dat we 's avonds niet meer hoeven te eten, misschien alleen wat fruit ofzo. Daarom gaan we naar de zaterdagavondmarkt, beetje shoppen en mensen kijken. Als we al die lekkere luchten ruiken kunnen we ons toch niet echt beheersen en nemen weer her en der een hapje. Na onze cursus weten we ook beter wat wel en niet te nemen. Gelukkig lopen we ook veel, dat compenseert hopelijk een beetje al dit eten.

Zondag wordt onze huurauto gebracht. Een uur te laat, want ze staan bij het verkeerde guesthouse. Ik had bij boeking een ander guesthouse opgegeven, maar dat heb ik persoonlijk, toen we de scooters huurden, gewijzigd. Drie mensen zijn er met deze wijziging beziggeweest, maar het blijkt toch iets te moeilijk. Ach, we zijn uiteindelijk onderweg in onze pickuptruck. Onderweg naar Phu Langka, nationaal park aan de grens met Laos, zo'n 6 uur rijden door de bergen. Het is een leuke rit, die we in Phayao onderbreken. Dit stadje ligt aan een meer, wat eigenlijk een moeras is waarvan het waterpeil kunstmatig wordt hooggehouden. Trekt ook meer bezoekers, denk ik, dan een stinkend moeras. Er ligt een prachtige lange boulevard langs het water, met mooie palmenparkjes en veel eettentjes. We kiezen de verkeerde, want het eten is niet vermeldenswaardig.
In Phu Langka is een resort, heel toepassselijk Phu Langka Resort geheten. We zijn de enige bezoekers en krijgen de beste villa, ofwel een krakkemikkig hutje van bamboe, niet echt het toppunt van schoon en fris, een keihard bed en een balkon waar ik nauwelijks op durf te staan. Waarom we hier zijn? Nou, het uitzicht is fenomenaal, de bergen, de vallei, de rotsen, het is onbeschrijfelijk mooi. We krijgen ook nog een lekkere maaltijd (geen keuze, eten wat de pot schaft) en kijken tot het donker is onze ogen uit. Als we gaan slapen blijken we in Chiang Mai een rustiger kamer te hebben gehad. In het buurhutje slaapt een werknemer van het resort en die snurkt zo erg dat we vrezen voor zijn leven. Met oordoppen in krijgen we toch nog een paar uur slaap.

De volgende dag is het Valentijnsdag en als verrassing gaan we een eindje rijden. Phu Chi fa is het doel, een bijzondere berg, ook weer aan de grens met Laos. Onderweg komen we langs een waterval die zijn oorsprong heeft in een warmwaterbron. Die is niet al te ver lopen, dus even later lopen we door het oerwoud op zoek naar de bron. Nu is het pad helemaal aangegeven met houten vlonders en bielzen, dus het is geen spannende zoektocht, maar wel een leerzame. Door de bron en de waterval zijn in een klein gebied verschillende soorten bos en ecosystemen te onderscheiden. Er is altijdgroen bos, moeras en droog bos (als ik het goed heb onthouden...). De bron is niet erg heet, zo'n 35 graden, dat komt omdat het gekoeld wordt door de limestoneondergrond die een soort koelend mineraal afscheidt. Nou goed, dit was het weer voor de natuurlezing. Het was vooral erg mooi, weelderig en ook erg rustig, we zijn de enige westerse toeristen.
Vlakbij ons einddoel, Phu Chi Fa, komen we in een verkeerschaos terecht. Op een weggetje van 6 meter breed staan aan weerskanten ineens overal auto's en op het overgebleven stuk lopen honderden mensen. Gezien hun tassen is er verderop een markt. Bij het eerste de beste stalletje kopen we wat stokjes met vleesballetjes (smaakt naar frikadel, maar dan met kruiden), want we hebben nog niet gegeten. Dan parkeren we de auto en gaan de markt verkennen. Het valt op dat we ineens erg groot zijn, met gemak kijk ik over de massa heen. We hebben ook erg veel bekijks, niemand is zo wit, groot, blond, grijs als wij. Zelfs voor Thai zijn deze mensen aan de kleine kant, van Velzen zou zich hier niet klein hoeven voelen. Ook lopen er heel veel vrouwen nog in klederdracht, en dat doen ze niet voor toeristen, want die zijn er nauwelijks.
Om bij ons einddoel te komen blijken we met auto "gewoon" over de markt te moeten rijden. Zonder schade, aan auto of mensen, lukt het ons er doorheen te komen. Aan de andere kant kunnen we een stukje doorrijden richting waar ik denk dat overnachtingsmogelijkheden zijn, maar al snel zitten we in een originele thaise trafficjam. Als er 3 meter ruimte is en er auto's beide kanten op willen, en er duizenden scooters en voetgangers alle overgebleven gaatjes vullen, dan zit er weinig beweging in. Na een half uurtje, waarbij er gelukkig een ijsboer vlakbij ons stond (toeval bestaat niet), gaat onze kant dan toch rijden. Alweer zonder schade weten we door de massa heen te komen. Niet veel verder is inderdaad een resort waar we een kamer nemen. Aan de buitenkant een leuk hutje, aan de binnenkant wordt driekwart van de hut (6x2 meter) door een enorm bed in beslag genomen. Het is een vier/vijf persoonsbed, waar wij met zijn tweeen in mogen rollen...
Verder is er niets in het resort, we kunnen er niet eten of drinken, dus na een paar uur wagen we het erop en gaan terug naar de plek waar de markt is. De grootste drukte is voorbij en er zijn veel eetstalletjes waar we wat kunnen eten. We zien vooral heel veel gefrituurde kip, waaronder bakjes gefrituurde kippenpoten (nee, niet de dijen, echt de poten, met nagels enzo er nog aan). Engels spreekt hier niemand, ook alle borden en menu's zijn in het Thai. Nu kunnen we met ons taalboekje al heel goed naar het toilet vragen en zeggen dat iets heel lekker is, maar een maaltijd bestellen is toch echt een brug te ver. We kiezen daarom veilig voor een stalletje waar de gerechten herkenbaar zijn en we het kunnen aanwijzen. Als ik vraag of het pittig is (ja, dat kan ik ook!), krijg ik een lepel en mag ik van alle schotels proeven. Alles is heerlijk, dus nemen we van alles 1 (ja, 1 kan ik ook zeggen in het thai, 2 trouwens ook, maar dan houdt het wel op...).
Er is verder geen moer te doen waar we zijn, behalve het grote bed. We moeten heel vroeg op dus dat komt goed uit.
We staan om half zes op want we hebben een afspraak met de zonsopkomst. Phu Chi Fa staat bekend om zijn prachtige zonsopkomst, waarbij je op zo'n 1400 meter hoog op een bergtop staat en een zee van mist zich voor je uitstrekt. Boven deze mist zie je dan de toppen van de andere bergen en daarboven de zon. Dat is het ideaalplaatje. Als wij boven zijn is het bijna ideaal, we zien inderdaad een zee van mist en de zon komt om kwart voor zeven prachtig op, maar door de wind blijven de wolken niet braaf in hun zee liggen, maar waaien steeds in de weg. Tja, we beheersen de natuur gelukkig niet altijd. Het is wel heel leuk om in het stikkedonker met een hele horde thai, chinezen en japanners met een zaklampje naar boven te lopen. Het is een behoorlijk steil pad, dus we hebben gelijk een goede ochtendgymnastiek. Boven zijn we blij met ons vest en genieten we van het uitzicht en het langzaam licht worden. Het is een bijzonder begin van de dag.
Als we terugkomen in onze hut ziet het grote bed er zo verleidelijk uit dat we ons nog een paar uur omdraaien.

Rond half elf zijn we weer onderweg. We rijden richting Mekong en dit deel van de bergweg is fantastisch, wat een uitzichten. De weg kronkelt op steeds ongeveer dezelfde hoogte, zo'n 1200 meter en geeft uitzicht op de valleien, de akkers met vooral veel kolen of platgebrande mais. Onderweg genieten we van een laat ontbijt, een soort opgerolde pannenkoek met vlees en dan gefrituurd. Soort saucijzenbroodje, maar dan anders.
Begin van de middag komen we bij de Mekong aan, de Mighty Mekong, een van de grootste rivieren van de wereld, die begint in China en via Laos als grensrivier met Thailand naar Cambodja stroomt om als de beroemde Mekongdelta in Vietnam te eindigen. Ik heb me er erg op verheugd om deze rivier in het echt te zien en hij stelt me niet teleur. Het is meer een gevoel dan dat het nou werkelijk zo vreselijk bijzonder is. Maar de bergen aan weerskanten, Laos aan de overkant, de zandbanken in het midden, de kleine smalle bootjes en de wetenschap dat hier enorme meervallen in zwemmen, maken het voor mij bijzonder.

In Chiang Khong, een dorpje aan de Mekong, waar je naar Laos kunt oversteken (mits je een visum hebt), vinden we een prachtig guesthouse aan de rivier. Dit keer met een redelijk zacht bed (beetje klein in verhouding met afgelopen nacht), airco, warm water, ramen aan drie kanten, een veranda met hangmat, een terras met koud bier en verse fruitshakes, helemaal goed! Wie weet blijven we hier nog een nachtje extra, als ons budget de 15 euro die dit paleisje moet kosten kan dragen...