Van oost naar west, van zee naar strand

We brengen een laatste dagje door in Prachuap. Veel doen we niet, maar we staan wel vroeg op. Tot half elf hebben we de scooters, dus voor die tijd willen we de apenberg beklommen hebben. Aan de noordkant van het dorp is een heuvel waar een trap tegenaan is gebouwd van 422 treden. Bovenaan staat een tempel en heb je een grandioos uitzicht over de baai en het dorp. Bij het naar boven klimmen moeten we honderden apen trotseren. Ze zitten overal op de trap en in de bomen naast de trap. Van te voren zijn we gewaarschuwd dat ze heel brutaal en vervelend kunnen zijn. Daar merken we niks van, ze hangen wat rond, eten van de overvloed die er gestrooid is en liggen languit op de traptreden. Bovenop de heuvel maken we veel foto's en filmopnames en gaan dan de scooter inleveren. De rest van de dag wandelen we wat door het dorp en relaxen bij het zwembad. 's Avonds eten we weer aan de haven en we drinken wat in een lokale bar. Hier horen we voor het eerst echt goede thaise muziek. Oftewel er wordt in het thai gezongen, maar het is geen jengelmuziek. Volgens de eigenaar van de bar is het de thaise Santana, dus we hebben er nu ook een favoriete thaise band bij! Bij het thaise buffet zullen we de cd's zeker afspelen!

De volgende ochtend staan we al vroeg bij het busstation. We hebben een reisdag voor de boeg. Aan de ene kant een dag waarop je eigenlijk niks doet, aan de andere kant vermoeiend door de stress of alles goed gaat. Begrijpen ze ons wel, en wij hun? Stappen we wel goed over, halen we de bus, trein, boot wel?
Ook nu weer, we moeten naar Ranong, een kustplaats aan de westkant van het schiereiland van Thailand. We zitten nu aan de oostkant. Volgens de toeristinfo moeten we met de bus van 09.00 uur naar Chumphon en daar overstappen op de bus naar Ranong. Tijden weet ze niet, maar er gaan er genoeg.Op het busstation zeggen ze, nee, nee, er is een rechtstreekse bus, die komt zo. "Zo" varieert per keer dat we het vragen in 15 minuten tot een half uur. De bus naar Chumphon gaat intussen voorbij en we worden wat zenuwachtig. Gelukkig komt na 3 kwartier inderdaad een rechtstreekse bus naar Ranong. Het is een geweldig luxe bus, waarin we zachtjes verend met de airco op een prettige stand 5 uur doorbrengen. Wel met een royale pauze, want er moet uiteraard goed gegeten worden.
Tegen 2 uur worden we uit de bus gezet, aan de snelweg. Blijkbaar is dit het busstation van Ranong. Nu moeten we naar een pier waar om half drie de boot vertrekt. Gaan we dat halen? Het lijkt er niet op, maar zodra we uit de bus stappen, komt een man naar ons toe: als we nu in zijn pickup springen, zorgt hij dat we de boot halen. Voor we beseffen dat we niet meer in een bus zitten, hotsenbotsen we achterin de pickuptruck die er met gierende banden vandoor scheurt. Met nog plenty tijd over en genoeg adrenaline voor de rest van de dag, kopen we een kaartje voor de speedboot. We zijn helemaal in de stemming geraakt voor snel, sneller, snelst! En dat is het, in 40 minuten knallen we over het water naar Koh Phayam. Bijna doof van de motor, met tranende ogen van de wind en haar dat nooit meer goed wil zitten, staan we ineens op de pier van dit kleine eilandje. Het is een redelijk vlak eiland van 8x5 km groot. Er rijden geen auto's, dus we springen ieder bij een scooter achterop, die ons naar de andere kant van het eiland brengt. Als we over de smalle paden rijden krijgen we allebei hetzelfde gevoel: een Terschellinggevoel. Sommige plekken lijken echt op de fietspaden door de bossen op Terschelling! Maar dan komen we bij ons resort en is er echt niks Terschellings meer aan. In een jungletuin vlak aan zee staan grote bungalows met veranda's, waar we de branding kunnen horen. Vanaf het lounge- en restaurantgedeelte kijken we tussen palmen en andere grote kamerplanten naar de zee. De golven zijn lekker hoog, het water heerlijk warm, het zand is wit, we wanen ons in het paradijs.
We blijven hier drie nachten en deze dagen rijden we op een gehuurde scooter alle paden van het eiland over, Terschellingse en tropische. We drinken en/of eten in elke baai een hapje of drankje en hangen of in het restaurant, of 10 meter verder in het zand, of 30 meter de jungle in, in de hangmat of loungestoel op onze veranda. Hoe houden we het vol!
Als het niet nogal boven ons budget was, zouden we er misschien nu nog zitten. Maar alle luxe heeft een prijs en we willen aan het eind ook nog even aan een strand verblijven. Nu is het tijd weer te verkassen, we gaan naar het nationaal park Khao Sok, het regenwoud van Thailand.

Hier type ik dit verslag, helaas is het internet en de computer uit het stenen tijdperk. De prijzen zijn echter nogal 21ste eeuw, dus foto's ga ik niet eens proberen. Die komen de volgende keer.