Apen, treinen en scooters

's Morgens worden we door ons guesthouse naar het busstation in Pak Chong gebracht. Er is gelukkig een rechtstreekse bus van Pak Chong naar Lopburi, onze volgende bestemming. Na 2 uurtjes zijn we al op het busstation. Normaal word je besprongen door taxichauffeurs en tuktukdrivers om je naar de stad te brengen, maar hier niet. We dwalen een beetje rond en in ons beste thai (voorgelezen uit het boekje) vragen we naar het treinstation. Binnen een paar seconden zitten we in een taxi en nog even later staan we op het treinstation. We nemen hier later vanavond de nachttrein naar Chiang Mai, nu laten we onze grote rugzakken hier in bewaring achter.
Lopburi is een klein stadje met een paar aardige tempels uit het Khmertijdperk (vraag me niet wanneer dat was, lang, lang geleden...). Dit is niet de reden dat dit stadje zo bekend is geworden. Toeristen komen hier omdat bepaalde delen van de binnenstad vergeven zijn van de apen. Rugzakken moeten dus hermetisch afgesloten zijn, zonnebrillen niet op het hoofd gedragen, geen eten of losse zakjes in de hand en oppassen met camera's. We zien ze rennen door de straten, hordes makaken die zwieren aan de electriciteitsdraden, over de daken rennen, op auto's springen en een eindje meerijden op het dak of in de achterbak van de pickups. Er zijn veel kleintjes, altijd schattig, maar de groten zijn brutaal als de beul, een grote gromt zelfs naar me met ontblote tanden. Mmmm, toch niet zo schattig...
De bewoners hebben al hun ruiten verspert met tralies en beschermen hun koopwaar met stokken. Ze hebben er last van, maar het levert ze ook wat op. Zonder apen zou hier geen toerist komen, daarom houden ze 1x per jaar een speciaal apenfeest, er wordt dan een ontbijt voor de apen geserveerd.

Als we voldoende apen hebben gezien en intussen op de markt een berg pomelo en papaya hebben gekocht, is het tijd om te relaxen in de schaduw. We gaan op het terrein van een oud Khmercomplex zitten, waar we het met ons boek best een paar uur uithouden.
In de avond eten we weer heerlijk (het wordt saai...) in een onooglijk tentje met neonverlichting. Dat lijkt slecht voor de romantiek, maar de aangezien de liefde van de man door maag gaat...

Om elf uur 's avonds gaat onze nachttrein naar Chiang Mai. In tegenstelling tot vorig jaar hebben we de aircoklasse genomen. Wat een verschil! Vorig jaar was het heet, lawaaiig en stinkend. Nu koel en rustig, we schommelen in slaap en als het licht wordt krijgen we thee op bed. In ons relaxte coupeetje kunnen we nog een paar uur genieten van het mooie berglandschap waar we doorheen gaan.

In Chiang Mai slapen we in een rustig guesthouse, in een stil steegje. De eerste dag in Chiang Mai verkennen we de bekende en onbekende straatjes, we testen verschillende terrasjes en doen een vergelijkende ijskoffietest. Black Canyon wint met romige mokkakoffie, zelfs ik vind het lekker.

De tweede dag halen we 2 brommers op bij Northwheels, waar we over een paar dagen ook een auto van huren. Het is weer een avontuur op zich. We zijn het rijbewijs van Hans vergeten in het guesthouse, maar ze doen er niet moeilijk over. Dan is er net als vorig jaar geen helm voor Hans zijn grote kop. Voor de vorm nemen we wel een helm mee. Ik zet wel braaf de helm op, na het ongelukje van vorig jaar neem ik liever geen risico. Hoewel de vraag is in hoeverre dit gekke potje mijn kostbare hoofdje beschermt. De jongen die de brommers uitgeeft is moeilijk te overtuigen dat we allebei een brommer willen, hij wil maar steeds dat ik achterop bij Hans ga. Nou, echt niet! Ik maak liever mijn eigen brokken!

Eindelijk zijn we dan op pad, we gaan een ronde van 100 km rijden, de Samoeng loop, door de bergen ten westen van Chiang Mai. We zijn Chiang Mai echter nog niet uit, of we rijden in de fuik van de politie. Die gluiperds kom je ook overal tegen! Nu weet ik hoe die arme jongeren in Nederland zich voelen als ze zonder helm gepakt worden. Dat is echt heel zielig, hoor!
Oom agent vind mij erg braaf, maar is een beetje boos op Hans. Die probeert uit te leggen dat zijn kop te groot is, hij laat het zelfs zien (helaas,ik heb geen foto). De agent schrijft intussen de bon uit (tja, quota is quota) en zegt dat we 200 baht op het politiebureau moeten gaan betalen. Nu doen we niet moeilijk over 5 euro, dus we willen al weggaan. De agent helpt Hans met het riempje van zijn helm, maar dat lukt niet, het is stuk. Hij vraagt vervolgens de bon terug en verscheurt deze. Wij danken hem hartelijk en scheuren snel weg.

Nu zijn we dan eindelijk op weg. Na een stuk snelweg komen we in de koele bergen. De uitzichten zijn geweldig en de wegen fantastisch. We rijden niet te hard, we willen genieten van alles wat we zien. Halverwege komen we in het dorpje Samoen, waar blijkbaar een aardbeienfestival wordt gehouden. Ze zijn het nog aan het opbouwen, maar overal staan zakken vol aardbeien. Uiteraard kopen we een kilootje voor een euro. Na nog een heleboel bochten, uitzichten en onheilspellend steile afdalingen (wat ruik ik toch? Dat zijn je remmen, schat, je moet niet te veel remmen. Ja, ja, en met 90 door de bochten knallen zeker, echt niet!) komen we bij de Mae Sa waterval. Deze bestaat uit 10 treden, en we lopen het hele pad naar boven, heel veel traptreden en steile hellingen naar boven en even zoveel weer naar beneden. Het is heet in het bos, maar het water is koel, met onze voetjes in de waterval eten we onze kilo aardbeien op.
We rijden nog een paar uur, waarbij we het weer presteren verkeerde afslagen te nemen (waar zitten we? Geen idee, maar niet goed. Jij zei toch alsmaar rechtdoor, waarom sla je dan af? Tja, ik dacht, volgens mij moeten we links. Logica?). Nog voor donker zijn we weer bij ons guesthouse.
's Avonds eten we op de nightmarket bij een seafoodrestaurant, Hans eet enorme garnalen, die je zelf mag aanwijzen. Ik eet krab, of zelfs twee, die ik aanwijs in een aquarium. Nog nooit heb ik zo'n verse krab gegeten, het is echt heerlijk. Advies: eet nooit krab op je eerste date, je gaat er uitzien als een 1-jarige die verjaardagstaart eet.

Vandaag doen we het rustig aan. We zijn best druk geweest deze eerste week, we mogen wel een dagje kalm aan doen. Uitslapen, rustig ontbijten in een rustige tuin van een tentje in de buurt, beetje rondrijden op onze brommers,terrashoppen en we nemen we een massage bij de vrouwengevangenis. Alle vrouwen die minder dan 6 maanden te gaan hebben mogen meedoen aan een resocialisatieprogramma. Dit betekent werken in het inmate-restaurant, maken van spullen voor de verkoop, bakken van cakes en het geven van massages. Voor Hans is het zijn allereerste massage in Thailand en hij weet nog niet of het voor herhaling vatbaar is. Tja, een thaise massage komt er op neer dat ze je spieren zo'n pijn doen dat die spier denkt: oke, oke, ik ontspan al, als je maar ophoudt met knijpen!

Ik voel dat als ik nog langer blijf typen, ik nog meer massage nodig ga hebben. Het wordt dus weer tijd voor nog wat meer relaxen. Het is niet anders...