Chinees Nieuwjaar, vleermuizen en gibbons

Bij het vorige verhaal zijn intussen ook de foto's geplaatst.

De laatste avond in Ayutthaya gaan we eten in de "chinese" straat. Het is de week van Chinees Nieuwjaar en deze straat is afgeladen met chinese eetstalletjes, chinese voorstellingen, chinese springkussens, chinese prullaria en vooral veel chinees geschreeuw. Om in de stemming te blijven eten we iets chinees met eend, chinese sate en tot slot vinden we een helemaal niet chinese ijssalon. Vorig jaar de favoriet van Hans, Svensen, dus ook dit jaar "moeten" we weer een gigantische ijscoupe naar binnen werken.
De volgende ochtend zijn we dankzij een stipte tuktuk ruim op tijd op het station. De trein is minder stipt en een half uur later dan gepland vertrekken we naar Pak Chong. Twee uur treinen naar het oosten en vlakbij het oudste nationale park van Thailand: Khao Yai. Gisteren heb ik al gebeld met een leuk guesthouse die ook trips verzorgen. We worden van de trein gehaald en aan de 20 km lange weg tussen Pak Chong en Khao Yai ligt het guesthouse. De kamer die we krijgen is megagroot en heeft twee badkamers. We denken dat we het helemaal gemaakt hebben voor 800 baht (22 euro), tot we ons op het bed laten vallen. Ik breek bijna mijn rug, alsof ik op een blok beton val! Gelukkig is er nog een kamer vrij met een iets zachter bed, tja, de keerzijde is dat we de badkamer moeten delen...
Dezelfde dag gaan we met Tommy, een soort Indiaanthai die 15 jaar in de VS heeft gewoond naar de vleermuisgrotten. Bedoeling is dat we ze zien uitvliegen, maar blijkbaar is de bedoeling dat we eerst de grot ingaan! Nou ben ik niet zo'n grottenheld, ooit heb ik klemgezeten in een grot en vleermuizen heb ik ook een pesthekel aan, ze stinken, piepen en brengen hele enge ziekten over. In de eerste grot is het nog ruim en licht maar als we ons door een spleet moeten wurmen en ik het gepiep en gefladder al hoor en de stank ruik, ben ik binnen een paar seconden weg. Ik wacht wel even buiten.
Gelukkig komt de rest van de groep al snel terug, en wachten we in een weiland terwijl de schemer valt op het uitvliegen van de vleermuizen. Als dat gebeurt is het een ongelooflijk gezicht: miljoenen vleermuizen in een lange rij, zeker een half uur lang, fladderen in een enorme sliert over de velden naar hun voedselgebied, kilometers verderop. Roofvogels proberen ze te pakken te krijgen, maar met weinig succes. Het is een fascinerend gezicht, en zo op veilige afstand in de frisse buitenlucht vind ik ze best tof!

De volgende dag gaan we met een klein groepje naar Khao Yai. We zijn met een zweeds stel, Annika en Tommie (niet echt, maar ze lijken er wel op, 40 jaar later...) en een duitse jongen, enorm groot, kaal, voorkeur voor camouflagekleding, sikje, en erg verlegen. Zijn nieuwbakken echtgenoot moest in bed blijven met gordelroos.
We rijden met een pickuptruck waar achterin bankjes zijn gemaakt en een overkapping, naar het park. Nauwelijks binnen zien we al de eerste bijzondere vogels, de hornbill. Enorme vogels, spanwijdte 2 meter, met hele bijzondere snavels. Een eindje verder zien we weer zo'n vogel, deze is zijn vrouwtje en jong aan het voeren die een paar maanden in een holle boom zitten tot het jong groot genoeg is. We rijden kilometers door de bergachtige jungle van het park, het is prachtig groen en overal zien we apen. Ze liggen en zitten op de weg en gaan maar met moeite opzij. Het zijn de brutale makaken die gewend zijn gevoerd te worden door toeristen. Nou, niet door ons, ik vind de banaantjes zelf veel te lekker.
We gaan een flinke hike door de jungle maken met onze gids. We volgen hem braaf over een nauwelijks bestaand pad. Gelukkig is de gids de baas, Hans en ik zouden allang aan het kibbelen zijn of het pad er nou wel of niet was en of we wel of niet op de goede weg zitten. Hoe dan ook zouden we altijd de verkeerde beslissing nemen. Nu zijn we volgzaam, we hoeven alleen maar te genieten van wat we zien en horen. Na een poosje spotten we de gibbon, een grote apensoort, donker met een licht gezicht. Deze soort eet vijgen en andere vruchten en komt nooit op de grond. Water likken ze van bladeren of scheppen ze vanaf een tak uit een plas. Hun geluid is door de hele jungle te horen. Steeds horen we het whoo-hoo-hoo, hooohooo, van laag naar hoog. We zien het groepje van drie door de bomen zwaaien en soms minutenlang aan een arm aan een tak bungelen (ja, dat zijn nog eens armspieren!).
Op onze tocht zien we verder nog een bijzondere zwartwitte fazant en een hagedis met hondekop (heet dan ook doglizzard ofzoiets). De schorpioen wil ook na lang poeren met een stokje niet uit zijn holletje komen (errug jammer...NOT) en de enorme spinnen slapen gelukkig ook allemaal, net als de bloedzuigers. Niet erg spannend, maar het is zo al leuk genoeg. We leren wel veel, bijvoorbeeld dat een vijgeboom begint als parasiet op een kaneelboom, dat de wortel van de kaneelboom heerlijk ruikt, maar nergens naar smaakt en pas na de fabriek is het andersom. De bloemen van de teakboom zijn eetbaar, maar alleen het witte hart. Dat laatste hoorde ik dus te laat, en de roze blaadjes zijn bitter! Olifanten eten wilde gember en trappen verder alles plat, we zien er geen, maar de sporen zijn onmiskenbaar. Ook vinden we de wortel met het ingredient wat tijgerbalsem zo lekker laat ruiken. Het worteltje zit in mijn tas, dus heb ik nu mijn eigen spierpijntoverstafje.
Ik wil wel dagen door dit woud lopen, maar er zijn nog meer dingen te doen. Eerst moeten we uiteraard eten. Oooh, die rode curry met kip
isweer heerlijk. Ook de ananas, meloen en banaantjes kunnen we niet laten staan.
Daarna gaan we naar de waterval waar de film de Beach is opgenomen. Best mooi, en ik kan zeggen dat mijn voeten in dezelfde poel hebben gehangen als die van Leonardo DiCaprio. Maar wtf is Leonardo ook al weer? Was dat niet dat papbekkie uit Titanic? Brrr, dan deel ik mijn poel toch eigenlijk liever met een ander... Maar de waterval en de omgeving zijn wel goed uitgekozen, het is een klein paradijsje.
Later in de middag gaan we naar een klip vanwaar we de bergen goed kunnen bekijken, het uitzicht is alleen wat nevelig. Na nog een uitgebreide maar tevergeefse zoektocht naar olifanten (je ziet ze toch echt niet over het hoofd!), rijden we weer naar ons guesthouse.
We hebben een lekkere Singha verdiend en genieten van gebakken noedels met garnalen en omelet voor mij en kokosnootsoep met garnalen en veel groenten voor Hans. De gebakken banaan met kokosroom toe vullen ons helemaal af.
We zijn hier klaar, morgen gaan we weer een stukje verder naar het noorden.