Vliegen, treinen, bussen

In een uurtje vliegen we maandagmiddag van Chiang Mai naar Bangkok. Met een beetje vertraging staan we om half acht op de stoep van het vliegveld. Eigenlijk was het plan om met de skytrain en metro naar onze volgende overnachtingsplek te gaan, maar het is toch later dan we dachten. We nemen dus een taxi, die ons zelfs met de gebruikelijke omwegen in een half uur brengt waar we zijn moeten. We slapen bij mevrouw Ratt, een piepklein thais vrouwtje die een geweldige bed & breakfast runt. In een zijsteeg van een zijsteeg van een steeg, in wat er uitziet als een achterbuurt, treffen we een geweldige kamer aan. We gooien onze spullen op het extra large kingsize bed, bewonderen al het thaise antieke teak en de supermoderne badkamer, voor we weer de deur uitgaan, op zoek naar eten! Door de donkere achterbuurten, waar de ratten uit de vuilnisbakken springen (1 dan toch...), lopen we naar een wat drukkere hoofdweg. We zien ergens vissen op een barbeque en gaan aan een tafeltje langs de straat zitten. Niemand spreekt een woord engels, dus met ons boekje en veel wijzen bestellen we wat. Het bier was goed begrepen, de vis niet helemaal. We krijgen niet alleen de vis die op de barbeque ligt (en die heerlijk is), maar ook stukken gefrituurde vis (die ook heerlijk is). We klagen niet en eten netjes ons bord leeg. Iedereen in het piepkleine tentje vind ons reuze interessant, ze staren, lachen en vertellen ons dingen die we niet verstaan. Na een poosje krijgen ze gelukkig meer aandacht voor de thaise soap die, zoals overal, op de achtergrond in breedbeeld schettert.
Bangkok is zoals we ons van vorig jaar herinneren, ongelooflijk heet, klam, druk en stinkend en vies. Het zweet gutst zonder er iets voor te doen over onze rug.

Na een nacht in een heerlijk comfortabel bed met koele airco moeten we weer vroeg op om de trein te halen. En dat niet alleen, we moeten eerst genieten van mevrouw Ratt's breakfast. We zijn haar enige gasten en ze is vast van plan ons niet met een lege maag te laten vertrekken. Naast het gebruikelijke brood, jam, ei, serveert ze ook opgerolde cake met jam, gestoomde deegflapjes met kruidig varkensvlees en allerlei vers fruit. Het is onmogelijk om het niet te eten, ze kijkt het bijna naar binnen.
Als we klaar zijn om weg te gaan, houdt ze een tuktuk aan, bedingt een goede prijs en zorgt dat de chauffeur precies weet waar hij ons heen moet brengen. Voor anderen alles regelen zit mevrouw Ratt duidelijk in het bloed.

We reizen vandaag met een trein die geen doorgaande lijn is, maar uit twee delen bestaat. Het eerste deel gaat naar Mahachai, een uurtje bij Bangkok vandaan. Deze trein wordt niet of nauwelijks door toeristen gebruikt, met onze grote rugzakken en westers uiterlijk vallen we dus wel een beetje op. En omdat is een zeer bad hairday heb vandaag, heb ik mijn roze petje opgezet, ik doe er echt alles aan om in de massa op te gaan...
We rijden eerst door de buitenwijken van Bangkok, soms zien we geweldig luxe huizen, soms bestaat alles alleen maar uit golfplaten. Maar altijd staan er overal bananenplanten, is het groen en ruiken we eten. Na een tijdje wordt het steeds groener en rijden we door dorpjes en velden. Aan het eind van de lijn eindigt het spoor in een markt, op nog geen meter afstand staan de kraampjes. We lopen over de markt en de enorme hoeveelheden verse vis vallen gelijk op. Dit is een vissersdorp aan de monding van de rivier, vlak bij de zee. Met een houten pontje steken we de rivier over naar het dorpje aan de overkant. Daar vandaan vertrekt het tweede deel van de trein, naar Samut Songhkram. We denken het wel even te lopen (zou zo'n twintig minuten zijn), onderweg gebruiken we ons taalboekje om de weg te vragen. Een zinnetje uit zo'n boekje levert een waterval aan informatie op, maar daar verstaan we niks van. We denken te begrijpen wat ze bedoelen, maar na een lange hete wandeling blijkt dat we veel te ver zijn gelopen. Na nog een lange hete wandeling, nu langs de spoorlijn, komen we op het stationnetje aan. Hier wacht ons koel water, lekkere noedelsoep en tijdens het wachten komt er ook nog een levensgrote (1,5 meter), felgroene varaan voorbij. Hij loopt niet hard, maar toch te hard voor mijn fototoestel. Later komt er nog een langs, maar zelfs de japanners die ook op de trein wachten, zijn niet snel genoeg voor een foto.

Het tweede deel van de treinreis gaat door enorme palmenwouden, geen kokospalmen, maar lage struikpalmen, waarschijnlijk palmsuikerplantages. Ook komen we door veel moerasgebied, mangroves en dichter bij de kust zoutpannen. Na een uurtje rijdt de trein Samut Songhkram binnen. Hier wordt op het spoor een markt gehouden, die vier keer per dag, als de trein komt, even een metertje opzij gaat voor de trein. Samen met de japanners sta ik met filmcamera voorin bij de machinist om dit schouwspel te filmen. Het is echt waanzinnig, vlak voor de trein worden tafels weggeschoven en overkappingen weggehaald. Het is echt op de minuut getimed.

We blijven in dit plaatsje overnachten en vinden een eenvoudige kamer met uitzicht op de markt. Veel herrie, maar ook een geweldig schouwspel. Vanuit onze kamer kunnen we alvast bekijken welke stalletjes het best bezocht worden, daar is blijkbaar het beste eten te vinden. We eten vis uit een bananenblad, gebakken banaan van de bbq met palmsuikerstroop, rijst met kip (denken we), zakken vol vers fruit en een ijsje van de KFC toe. Er is in dit dorp 's avonds geen toerist te bekennen en dus zijn bijan alle aanduidingen en borden ook alleen maar in het Thai. Dat is wel bijzonder, we voelen ons erg alien.
We proberen uit te vinden hoe we van hier naar Hua Hin kunnen komen. Als we op een hokje Tourist Information zien staan, denken we het gevonden te hebben. De meneer die ons helpt spreekt ongeveer 6 woorden engels, gelukkig is busstation er 1 van. Hij schrijft een briefje in het thai voor de tuktukdriver (wij moeten naar het busstation)en 1 voor op het busstation (wij moeten naar Hua Hin). We zijn net kleine kinderen met een briefje van mama.
Maar het werkt wel heel goed, dus nog voor twaalven zitten we in Hua Hin met uitzicht op zee aan de tempuragarnalen en springrolls. Na deze vroege lunch checken we in in ons guesthouse. Het is net zoiets als we in Ayutthaya hadden, een oud teakhouse. Het is een klein kamertje, maar alles is erg sfeervol. De middag besteden we aan het testen van de zeewatertemperatuur (warm) en het krijgen van een kleur (gelukt, voorlopig nogal rood). Ik denk niet dat we hier lang blijven, het dorp en het strand stellen niet heel veel voor, maar we hebben zoveel gereisd, dat we hier nu in ieder geval 2 nachten gaan blijven.