Beestjes, planten en regen: Khao Sok Regenwoud

Bij het vorige verslag heb ik intussen een paar foto's geplaatst. Gelukkig had ik deze op mijn camera staan, want een deel van mijn foto's ben ik helaas kwijt. Ergens in Prachuap heb ik mijn USB-stick in een computer laten zitten... Het zijn maar een paar dagen die ik nu mis, maar het is toch jammer.
Voortaan geen bier meer voor ik ga internetten! (Volgens Hans word ik steeds blonder van de zon, dat kan ook meespelen)

We hebben Khao Sok intussen achter ons gelaten, maar het waren weer bijzondere dagen in een bijzonder gebied.

Van Koh Phayam zijn we met de speedboot en de bus in zo'n 5 uur in Khao Sok. We boffen dat we in de bus een zitplaats hebben, er worden net zolang mensen in gestouwd tot het hele gangpad stampvol staat. Het is een langeafstandsbus, dus voor veel mensen betekent dit zeker 3 uur staan. Terwijl de stoelen in de bus erg luxe zijn: voetensteuntje, veel beenruimte, stoel kan in heerlijke slaapstand. Nogmaals, we boffen!

Onze bestemming is Khao Sok, Thailands grootste en enige echte regenwoud. Het is 740 vierkante kilometer groot en beslaat niet alleen regenwoud maar ook een enorm stuwmeer, wat 36 jaar geleden is gecreeerd. Dit meer heeft door zijn ontstaan het wildlife van het park zwaar getroffen, maar er is een bijzonder landschap voor in de plaats gekomen. Uit het water rijzen nu overal de bergtoppen omhoog. Ook zijn hier en daar nog de kale toppen van bomen te zien. Door de aparte vormen van dit karstgebergte ziet het er prachtig uit.

Wij staan aan de andere kant van Khao Sok, de kant van het regenwoud. De weg die naar de entree van het park leidt is bezaaid met guesthouses, restaurants, cafe's, massagesalons, internetcafe's, alles wat de diehard-backpacker nodig heeft. Wij vinden een leuk hutje op palen met uitzicht op de rivier. Van binnen is het niet zo geweldig, beetje viezige badkamer, rommelig bed enzo, maar het balkon boven de rivier maakt veel goed.
De eerste avond besluiten we maar gelijk op nachtsafari te gaan. Ook al zijn er olifanten, tijgers en beren in het park, de kans die te zien is heel erg klein. Het gaat bij de nachtsafari om de kleine beestjes. Met een gids gaan we het bos in. Hij laat ons schorpioenen zien, grote wandelende takken, spinnen, slangen, vogeltjes die onder grote bladeren slapen, vogeltjes die gewoon op takjes zitten en heel veel slapende kameleonnen. Die laatste liggen gewoon over een takje gedrapeerd in het zicht van alles en iedereen. Niet dat wij ze zonder gids hadden gevonden, maar het ziet er kwetsbaar uit. Onze gids pakt er eentje op en het beestje heeft een enorm ochtendhumeur, hij piept als een jong katje en bijt van zich af. Ik kan me zo inleven in hoe hij zich voelt dat ik de gids vraag hem gauw weer terug te zetten. De kameleon gaat gelijk weer slapen.
Als laatste zien we in een boom een Slow Lorie, een aap die er meer als een beertje uitziet. Ziet er superschattig uit, maar schijnt met zijn enorme klauwen behoorlijk gevaarlijk te kunnen zijn. Als we het beestje zich heel, heel langzaam door de boom zien bewegen (slow is een understatement), kunnen we dat bijna niet geloven. Helaas was de zaklamp plus flits van mijn camera niet genoeg om een goede foto te kunnen maken.
Niet alleen de beesten, maar de hele sfeer van zo'n bos in het donker maakte het een geweldige belevenis. Zonder het bos bij daglicht te hebben gezien kregen we een indruk van de dichte begroeiing, de immens hoge boomtoppen en de drukte in het woud.

De volgende dag gaan we zelf op pad. Ik koop een boekje waarin de trails staan en we besluiten naar een waterval te lopen. Het is een uitdagend pad, veel steil omhoog en steil naar beneden, erg smal en glibberig. Ook moeten we 6 keer heen en 6 keer terug de rivier oversteken. Dat kan via de stenen, maar na 1 oversteek verlies ik mijn evenwicht al en heb ik natte voeten. Daar hoef ik me dus niet meer druk over te maken. Hans houdt droge voeten en het is zijn eer te na om ook natte voeten te krijgen. Dus als een echte Tarzan maakt hij de grootste sprongen om maar droog te blijven. Dat lukt hem nog ook... Maar het lukt hem niet de bloedzuigers op afstand te houden. Ze vinden het tussen zijn tenen helemaal tof, dus de stand wordt: 2 natte voeten - 2 bloedzuigers.
Bij de waterval eten we de meegebrachte broodjes op en smeren hem dan gauw weer, het stikt er van de enge insecten die zich aan ons zweet te goed willen doen. We komen op dit pad maar een paar mensen tegen, wat ons echt het idee geeft door het oerwoud te struinen. Af en toe horen we in de verte de gibbons roepen, maar ze komen niet dichterbij. Ook niet als Hans zeer verdienstelijk de lokroep van een vrouwtje nadoet (als ik een mannetjesgibbon was geweest....)

Het is in kilometers niet zo'n lange tocht, toch zijn we bijna 6 uur onderweg geweest. Dat betekent dat we het verdienen om even lekker in de rivier te hangen onder onze hut. Hier is de rivier een stukje afgedamd om een zwemplek te creeeren. Het water is lauw dus heerlijk om het zweet van ons af te spoelen. Als we dan 's avonds ook nog ergens eten waar de curry's verser en smaakvoller zijn dan we de afgelopen tijd hebben gehad, zijn we helemaal gelukkig.

De volgende dag gaan we mee met een tour naar het meer. Een uur met acht man opgepropt achterin een pickup (waar twee bankjes instaan en een kap er over, je ziet dus geen moer). Onderweg hebben we een korte pauze en moeten daarna de pickup aanduwen (accu leeg?). De verdiensten van de tour worden niet in materiaal geinvesteerd, dat is duidelijk. Bij het meer aangekomen stappen we met zijn allen in een longtailboot en varen in anderhalf uur naar rafthouses. Deze tocht is echt geweldig, het is zo'n bijzonder landschap, helemaal om ons heen, dat is op foto niet vast te leggen.
Bij de rafthouses kunnen we zwemmen en kanoen en krijgen we een lunch. De lunch is echt overdadig, met curry's, groenten in zoetzure saus, hele geroosterde vissen, omeletten, kippenpoten, het is ongelooflijk hoe ze op zo'n afgelegen plek, in een keuken van niks, zulk lekker voedsel kunnen maken. En voor veel mensen, want er zijn nog meer groepen, zo'n 40 man in totaal.
Een deel van de groep gaat 's middags een tocht naar een grot maken. Wij gaan niet mee, er moet in de grot gezwommen worden, gekropen tussen de stalagmieten, -tieten en vleermuizenpoep, not my cup of tea! In plaats daarvan pakken we een kayak en genieten van een tocht over muisstil water in een smalle arm van het meer. Aan weerszijden rijzen de bergen hoog op, bamboe reikt in het water, in de hoge bomen spelen apen, vogels zingen, krekels tjirpen. Veel leuker dan zo'n grot, vinden wij.
Later zwemmen we nog wat en luieren op het vlot. Als de rest terugkomt krijgen we verse ananas en watermeloen en moeten dan als de sodemieter de boot in, want het onweer komt eraan!
In hoog tempo scheuren we over het water, we horen achter ons de donder en even komt er een bui over ons heen. We gaan sneller dan de bui, dus we waaien snel weer droog. Het blijft gewoon bloedheet, dus het is weer een heerlijke tocht. Door de wind is het meer een stuk onstuimiger dus we bonken over de golven en aan Hans zijn kant is er veel spatwater. Lekker nat!
We zien het eindpunt al als we ineens heel langzaam gaan varen. De benzine is bijna op en ze hopen het op die manier te halen. Helaas, we stranden op een paar honderd meter van de haven en moeten door een andere longtailboot gered worden. Gelukkig hebben we het onweer redelijk ver achter ons gelaten, dus niemand heeft er moeite mee een poosje lekker rustig op het water te dobberen. Toch is het fijn weer aan de kant te zijn, al is het maar voor de broodnodige sanitaire stop.
Het is al laat als we terugkomen, nog een paar lekkere curry's, een biertje en we tollen zo het bed in.

De laatste dag in Khao Sok gaan we op zoek naar de Raflesia, een bloem met een doorsnede van 80 cm. Die bloeit hier in de buurt, het ding doet dat maar 3 of 4 dagen per jaar en er zijn er maar een paar. Iedereen verzekert ons dat hij nu bloeit en in mijn boekje staat de route naar de vindplaats. Dus lopen we weer door het bos. De eerste paar kilometers zijn tamelijk simpel, daarna wordt het weer smal en steil. Omdat het de vorige dag heeft geregend is alles ook extra glibberig en zijn er ook extra bloedzuigers. Maar het pad naar de bloem zou maar een klein stukje verderop zijn... Met het boek in de hand lopen we, en lopen we, en lopen we. Stilstaan kan eigenlijk niet, als ik het doe, zie ik uit mijn ooghoek een regenwormachtig iets aan komen kruipen. Ja hoor, bloedzuiger! Ik stap snel opzij en zie het beest met zijn "kopje" mijn kant op gaan, zoekend, lijkt het wel. Gedverdemme, in beweging blijven dus. Op een wat opener plek probeer ik weer even stil te staan (het is lastig al lopend, klimmend, glijdend, kaart te lezen) en als ik om me heen kijk zie ik de griezels weer komen.
Tja, we moeten nu toch allang bij die bloem zijn. Niet dus. We vragen het iedereen die we tegenkomen (het is net de Veluwe op zondag, het is geen eenzame ervaring in de jungle). Niemand weet waar we het over hebben, tot we een gids tegenkomen. Ja, het boekje klopt niet, de bloem is nu ergens anders. Het pad is afgesloten naar de oude plek, de toeristen hebben die plek verpest. Nou, mooie boel, we gaan dus maar dezelfde weg terug en laten de bloem voor wat het is. Terug blijkt Hans toch weer een bloedzuiger in zijn schoen te hebben gehad, een bloederige plek en een klein gaatje zijn de stille getuigen. Stand: 2 natte voeten - 3 bloedzuigers.

Ik laat Hans achter op ons balkon en ga het internetcafe in. Als ik net met mijn foto's bezig ben (en ontdek dat ik mijn USB-stick kwijt ben), begint het te onweren. Het beleid is hier dat dan alle electra wordt afgesloten, dus ik word op straat gezet. Als ze dan ook in de massagesalon geen tijd hebben om mij een welverdiende voetmassage te geven, blijft er maar een ding over. Met een flesje whiskey en wat cola word het een heel gezellig borreluurtje. Samen met een grote pinda/rijstkoek word het zo gezellig, dat we eigenlijk geen honger meer hebben. Op de hoek zit een Pizzeria, we besluiten een pizza te gaan eten. Neem van ons aan, eet geen pizza in Khao Sok! Alles is hier "spicy", ze zijn geweldig met kruiden en verse groenten, maar een pizza kunnen ze verpesten. Voor veel te veel geld eten we smakeloos karton met iets geels en roods erop (kaas? tomaat?) Ook liggen er wat zompige stukjes worst op (salami?). Verder niets, nog geen zoutkorrel zit er op. We strooien er kwistig gemalen chili's overheen, dat maakt het in ieder geval eetbaar. De eigenaar van de pizzeria ligt intussen in een hangmat aan de straatkant, de bediening en keukenpersoneel bestaat uit 12 en 14 jarigen. Heel bijzonder... We besluiten het in Thailand voortaan gewoon bij thais eten te houden.

Vandaag zijn we in sneltreinvaart met minibusje naar Krabi vervoerd. Nou ja, 10 kilometer van Krabi worden we aan de kant van de weg gedumpt en proberen ze ons voor nog eens 100 baht een vervolgtaxi aan te smeren. Een meisje fluistert ons in dat de songthaew (lokaal vervoer: pickup met twee bankjes) elke 20 minuten langskomt. Na vijf minuten komt er al 1, dus als iedereen nog staat te bakkeleien zijn wij al weg. We vinden een eenvoudig, maar aardig hotel met airco en besteden de middag aan het regelen van ons verblijf op Koh Lanta vanaf overmorgen en een kanotocht door de mangrove morgenochtend. Tegen het eind van de middag komt ook hier een tropische moessonbui naar beneden zetten. We kunnen elkaar niet meer verstaan, maar het is wel knus zo op een overdekt terras met een lemonshake naar de regen kijken.
Nu wordt het alweer tijd een plekje voor lekker eten te zoeken, nog even wat foto's plaatsen en dan ben ik weer bij.